Rośliny przyprawowe i zielarskie Cz. V

Estragon (Bylica estragon )

Pochodzenie: Ukraina, Kaukaz. Do Europy południowej i zachodniej sprowadzona w trakcje wypraw krzyżowych.

Opis: bylina wytwarzająca liczne rozłogi. Wys. 120-150 cm, liście wąskie, zwisające, drobne, niepozorne kwiaty są skupione w kulistych koszyczkach kwiatowych w kolorze początkowo białożółtym, potem czerwonawym – kwitnie od lipca do września 

Nazwa i kontekst kulturowy: łac. nazwa pochodzi od słowa draco- wąż, smok. Roślinie uważano jako dobrą na ukąszenia jadowitych węży. Nazwę wywodzi się też od ekspansywności rośliny.
Uprawa: rozmnażanie wegetatywne, sadzonki rozłogowe, podział roślin matecznych. Sadzonki sporządza się z roślin 2,3 letnich. Estragon lubi gleby próchnicze, wilgotne, ale bez wody stagnującej. Stanowiska ciepłe i osłonięte.

Surowiec leczniczy: ziele-kwitnące szczyty pędów.

Związki czynne i działanie: olejki eteryczne (estragon), flawonidy, fitosterole, garbniki, dużo składników mineralnych oraz jod, żółciopędne, żołądkowe, rozkurczowe.

Stosowanie: w farmacji składnik mieszanek ziołowych w kuchni młode pędy używa się jako przyprawę do sałatek, sosów, ryb, potraw mięsnych. W bardzo prosty sposób można przyrządzić aromatyczną przyprawę do sałatek; wystarczy włożyć gałązkę świeżego estragonu do butelki octu i zamknąć szczelnie a po kilku dobach będzie gotowa do użytku.

W przemyśle spożywczym ziele używane jest do produkcji octu estragonowego, musztardy estragonowej i różnych mieszanek przyprawowych.
Podstawowym warunkiem stosowania estragonu jest używanie go na surowo lub do potraw, które gotuje się lub smaży bardzo krótko; w innym przypadku traci on cały swój delikatny aromat.